Lecznicze właściwości dzikiej róży znane są od czasów starożytnych. Medycyna ludowa zaleca spożywanie naparów i wywarów z dzikiej róży w przypadku niedoboru witamin, obrzęków, chorób wątroby i dróg żółciowych, nefrytu (odmiedniczkowego zapalenia nerek), miażdżycy, częstych krwawień, szkorbutu, zaburzeń hormonalnych, nerwic, anemii oraz w celu wzmocnienia układu odpornościowego.
Owoce dzikiej róży są bogate w witaminę C, której zawartość jest kilkadziesiąt razy wyższa niż w cytrynie, zawierają również flawonoidy, kwasy organiczne (wenolowy, linolowy, linolenowy i inne), cukry, garbniki i substancje pektynowe, karoten, witaminy B1, B2, P, PP, K, sole mineralne żelaza, magnezu, manganu, fosforu, które uczestniczą w regulacji procesów utleniania i redukcji w organizmie, zmniejszają przepuszczalność i kruchość naczyń włosowatych, mają działanie ściągające, moczopędne i żółciopędne.
Napar z dzikiej róży: 10 g jagód zalać 200 ml wrzącej wody, pozostawić na 1 godzinę, przecedzić, pić po 1/2 szklanki 2-3 razy dziennie przed posiłkami.
Suszone jagody można dodawać do zwykłej herbaty. W takim przypadku zaleca się nalewać więcej naparu i pić taką herbatę dłużej, a także przygotować napój do zaparzenia z wyprzedzeniem.
Ponieważ dzika róża zawiera dużo kwasu askorbinowego, jest przeciwwskazana dla osób mających skłonność do zaburzeń metabolicznych z tworzeniem się kamieni — szczawianów.